Oficjalna historia Mongolii, niezależnie od tego, czy napisana przez uczonych z Mongolskiej Akademii Nauk, czy przez ich radzieckich kolegów z Akademii Nauk ZSRR, pełna jest nieprawdziwych informacji na temat rzeczywistego przebiegu wydarzeń w dziejach tego kraju. Z jednej strony do tradycji tych opracowań należała krytyczna i bardzo niesprawiedliwa ocena działalności Czyngis-chana, twórcy Imperium Mongolskiego. Z drugiej strony niezwykle pozytywnie przedstawiano dokonania mongolskich i radzieckich komunistów, którzy zmierzali do stworzenia w Mongolii, kraju o ustroju feudalnym, szczęśliwego społeczeństwa socjalistycznego, osiągającego ten etap rozwojowy „z pominięciem kapitalizmu”.
Autor Dziejów Mongolii Bat-Erdenijn Batbajar (znany bardziej pod pseudonimem Baabar) obnaża całą „nędzę oficjalnej historiografii”, ukazując ogrom cierpień i wyrzeczeń, poniesionych przez Mongołów w trakcie transformacji z „zacofanego społeczeństwa koczowniczego w nowoczesne społeczeństwo rolniczo-przemysłowe”. Najwyższą cenę – cenę życia – za ten, nieudany zresztą, eksperyment zapłaciła piąta część Mongołów, w tym przede wszystkim duchowni buddyjscy (lamowie) oraz arystokracja i szlachta mongolska. Wśród ofiar stalinowskich czystek, dokonywanych rękami radzieckich instruktorów i ich pojętnych mongolskich uczniów, znaleźli się również prości araci, a także członkowie najwyższych władz rządowych i partyjnych. Grozę i postrach w „republice marionetkowej” – jak Mongolię nazywa Autor – siał Chorloogijn Czojbalsan, uformowana rękami radzieckich komunistów kukiełka i pozbawiony sumienia „Stalin mongolskich stepów”. Relacja o jego dokonaniach stanowi najbardziej fascynującą i budzącą przerażenie część dzieła Baabara.
Trzy książki w wersji papierowej wybitnych specjalistów prezentujące historię i kulturę Tybetu oraz Mongolii. B. Baabar - Dzieje Mongolii pokaż książkę Karenina Kollmar-Paulenz - Tybet. Zarys historii pokaż książkę Praca zbiorowa pod redakcją J.I. Cabezóna i R.R. Jacksona - Klasyczna literatura tybetańska pokaż książkę
Współczesny język mongolski jest oficjalnym językiem w Mongolii, gdzie używają go Chałchasi, stanowiący większość ludności kraju. Ich dialekt jest również zrozumiały dla Mongołów zamieszkujących w Chinach i z tego względu stanowi ważny środek komunikacji dla niemal 7 mln ludzi. Typologicznie mongolski należy do języków aglutynacyjnych. Stanisław Godziński (ur. 1939) – mongolista i tybetolog, dyplomata - sprawował funkcję Ambasadora RP w Mongolii w latach 90. - uznany badacz i tłumacz tekstów mongloskich
Przewodnik zawiera informacje potrzebne do starannego zaplanowania wyjazdu oraz poruszania się na miejscu: ogólne wiadomości o kraju (jego historii, kulturze, społeczeństwie, obyczajach), opisy poszczególnych regionów i miast, dane adresowe restauracji, hoteli. W przewodniku zamieszczono mapy poszczególnych części Mongolii, schematyczne plany największych miast, liczne czarno-białe oraz barwne fotografie, a także słowniczek polsko-mongolski obejmujący podstawowe zwroty. Patronat honorowy nad książką obj
Książka przedstawia dzieje Tybetu, począwszy do czasów imperium tybetańskiego i wprowadzenia buddyzmu, przez epokę dalajlamów i chińską okupację, aż po czasy współczesne. Autorka po mistrzowsku łączy opis religii i kultury tego kraju z rozważaniami na temat jego historii politycznej. Podkreśla przy tym fakt, że Tybet przez długi czas nie pozostawał krajem izolowanym przez swoje otoczenie od reszty świata, lecz wprost przeciwnie - łączyły go różnego rodzaju związki z Chinami, Azją Środkową i Indiami. Tybet
Klasyczny język mongolski, który wykształcił się na przełomie XII/XIII w., należy wraz z innymi odmianami mongolskiego oraz językami tungusko-mandżurskimi do tzw. ligi ałtajskiej. Używany jest tylko w piśmiennictwie oficjalnym w Mongolii Wewnętrznej, a w Republice Mongolskiej w celu podkreślenia związków z tradycją.
Drugie wydanie „Historii Iraku” obejmuje dzieje obszaru dzisiejszego państwa irackiego od czasów najdawniejszych po współczesność. Założeniem pracy jest jednak przede wszystkim ukazanie historycznego tła, koniecznego do zrozumienie problemów Iraku XX i XXI wieku, dlatego też dzieje starożytne potraktowane są raczej pobieżnie. Z drugiej strony, ze względów poznawczych, szeroko omówione zostały problemy Iraku w czasach osmańskich, co do tej pory bywało albo pomijane, albo zbywane kilkoma zdaniami. Szczególn
Wyjątkowy zestaw dla wszystkich miłośników Afryki Meredith Martin - Historia współczesnej Afryki zobacz książkę Gilarowski Jerzy - Afryka dzisiaj. Piękna, biedna, różnorodna zobacz książkę FauvelleFranois-Xavier - Złoty nosorożec. Dzieje średniowiecznej Afryki zobacz książkę
DZIEJE DALEKIEGO WSCHODU - Pakiet 2 książki Historia Korei / Leksykon wiedzy o Chinach współczesnych Chao Ding / Binghui Song - Historia Korei zobacz książkę N'Diaye Tidiane - Leksykon wiedzy o Chinach współczesnych zobacz książkę
Książka przedstawia w sposób kompetentny i dobrze udokumentowany, z wykorzystaniem źródeł afrykańskich, dzieje polityczne, społeczne i gospodarcze byłej Rodezji Południowej, obecnie niepodległego kraju o nazwie Zimbabwe. Opracowanie - to pierwsze w polskiej lietraturze historycznej - nie tylko dostarcza rzetelnych informacji, ale stanowi poważny przyczynek do dyskusji na temat wkładu Afrykanów do dziedzictwa ludzkości i jest dobrym przykładem dialogu międzyklturowego. Autor książki, który był przez wi
Składniki: Jagody goji suszone to niewielkie, czerwone owoce, które rosną na krzewach porastających wzgórza i doliny Chin, Tybetu i Mongolii. Krzewy osiągają wysokość 1-3m., owoce do 2 cm. Zastosowanie: W Polsce najpopularniejsze (i najczęściej spotykane w sprzedaży) są suszone owoce goji. Ich spożycie należy ograniczyć do maksimum 70 sztuk dziennie. Owoce goji mają delikatny smak, można je dodawać do wielu potraw. Pasują do ryżu, zup z warzywami oraz mięs (w szczególności kurczaka i wieprzowiny). Spożywa
Składniki: Jagody goji suszone to niewielkie, czerwone owoce, które rosną na krzewach porastających wzgórza i doliny Chin, Tybetu i Mongolii. Krzewy osiągają wysokość 1-3m., owoce do 2 cm. Zastosowanie: W Polsce najpopularniejsze (i najczęściej spotykane w sprzedaży) są suszone owoce goji. Ich spożycie należy ograniczyć do maksimum 70 sztuk dziennie. Owoce goji mają delikatny smak, można je dodawać do wielu potraw. Pasują do ryżu, zup z warzywami oraz mięs (w szczególności kurczaka i wieprzowiny). Spożywa
Składniki: Jagody goji suszone to niewielkie, czerwone owoce, które rosną na krzewach porastających wzgórza i doliny Chin, Tybetu i Mongolii. Krzewy osiągają wysokość 1-3m., owoce do 2 cm. Zastosowanie: W Polsce najpopularniejsze (i najczęściej spotykane w sprzedaży) są suszone owoce goji. Ich spożycie należy ograniczyć do maksimum 70 sztuk dziennie. Owoce goji mają delikatny smak, można je dodawać do wielu potraw. Pasują do ryżu, zup z warzywami oraz mięs (w szczególności kurczaka i wieprzowiny). Spożywa
TYBET. DZIEJE I LITERATURA - 2 książki Klasyczna literatura tybetańska / Tybet. Zarys historii - PAKIET PROMOCYJNY Klasyczna literatura tybetańska zobacz książkę Tybet. Zarys historii zobacz książkę
NAJNOWSZE DZIEJE AFRYKI I BLISKIEGO WSCHODU - 2 książki Historia Najnowsza Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej / Historia współczesnej Afryki - PAKIET PROMOCYJNY Zdanowski Jerzy - Historia Najnowsza Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej pokaż książkę Meredith Martin - Historia współczesnej Afryki pokaż książkę
Białe Mumio Białe mumio to unikatowa i bardzo cenna naturalna substancja znana r wnież pod nazwą kamienny olej . Można go przyjmować przy wszelkich schorzeniach, ponieważ działa na system immunologiczny, podwyższając siły witalne organizmu. Wspomaga zrastanie kości i gojenie ran. Najcięższe złamania zrastają się 1,5 do 2 razy szybciej niż przy tradycyjnym leczeniu. Białe mumio jest szeroko stosowane w medycynie ludowej we Wschodniej Syberii, Mongolii, Chinach, Tybecie i Birmie. Wzmacnia układ odpornościo